ငရဲဆို ချိုနဲ့လားဗျို့ (ဦးနု) Burmese Book

ငရဲဆို ချိုနဲ့လားဗျို့ ကို ရေးတဲ့အခါ ကျွန်တော့်မှာ ရည်ရွယ်ချက်ကြီး နှစ်ခု ရှိပါတယ်။

လူဆိုးတွေဟာ နောင်တစ်နေ့. ထောင်နန်းစံရမယ်။ အနည်းဆုံး ဒုက္ခတော့ ရောက်ရမယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် လူသူလေးပါးတို့ရဲ့ အော့နှလုံးနာတာကို ခံရမယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော်ပြချင်တယ်။ အဲဒါဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမ ရည်ရွယ်ချက် ဖြစ်တယ်။

ဘုရားလောင်းတော်တွေဟာ လေးသင်္ချေနဲ့ ကမ္ဘာတစ်သိန်းပတ်လုံး မျက်စိတော်၊ အသားတော်၊ အသွေးတော်၊ အရိုးတော်၊ အသက်တော်တွေကို မရေမတွက်နိုင်အောင် လှူခဲ့ရတဲ့အထိ ပါရမီတွေဖြည့်ခဲ့ရတာဟာ အခြား ကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ဘုရားဖြစ်ပြီး လူနတ်ဗြဟ္မာ သတ္တဝါတွေကို ဝိပဿနာ တရားဟောဖို့ပဲ ဖြစ်တယ်။ အို နာ သေ ကွဲ အစရှိတဲ့ သံသရာဝဋ်ဆင်းရဲတွေက လွတ်မြောက်စေနိုင်တဲ့တရားဟာ ဝိပဿနာပဲ။ ဝိပဿနာတရားကို စည်ပင် ပြန့်ပွားအောင် တတ်နိုင်သမျှ ကြိုးပမ်းဆောင်ရွက်ဖို့ဆိုတာဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဒုတိယ ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်တယ်။

ငရဲဆို ချိုနဲ့လားဗျို့ ဝတ္ထုကို ဖတ်ရလို့ အနည်းဆုံး လူဆိုး တစ်ယောက် ဟာ ထောင်ဘေး စက်တိုင်ဘေးတွေကို မြင်ပြီး သံဝေဂရမယ်ဆိုရင်၊ အနည်းဆုံး လူတစ်ယောက်လောက် သံဝေဂရပြီး မိမိကြိုက်ရာ သာသနာ့ ရိပ်သာတစ်ခုခုမှာ မဂ်ဉာဏ် ဖိုလ်ဉာဏ်ရတဲ့အထိ ဝိပဿနာတရား အားထုတ် နိုင်မယ်ဆိုရင် ဒီဝတ္ထုကို ရေးရာမှာ ကျွန်တော် ထားရှိခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကြီး နှစ်ခုဟာ ထမြောက် အောင်မြင်ပြီလို့ ကျွန်တော် ယူဆပါတယ်။

မောင်နု